Een van de populairste en beste singer/songwriters in het <br>traditionele country-genre gedurende de eerste helft van de jaren zeventig, waarna ze de <br>overstap maakt naar de popmuziek. Geboren in Sevier County, Tennessee, alwaar ze in bittere <br>armoe opgroeit, krijgt ze op haar achtste van een oom een akoestische gitaar, terwijl een andere <br>oom haar in '56 als kinderactrice een tv-show in Knoxville weet binnen te loodsen, waarna ze voor <br>een kleine maatschappij haar eerste plaatopnamen mag maken. Na de middelbare school verhuist <br>ze in '64 naar Nashville, waar ze behalve haar echtgenoot Carl Dean ook country &amp; <br>western-zanger Porter Wagoner ontmoet. Samen vormen ze van '67 tot '74 een succesvol duo, <br>maar haar solocarrière komt pas rond het begin van de jaren zeventig echt van de grond. My <br>Tennessee Mountain Home is een schitterend conceptalbum over haar jeugd en de moeizame <br>weg naar onafhankelijkheid. Met het overigens nogal teleurstellende Heartbreaker breekt ze in de <br>Verenigde Staten naar de popmarkt door. Fans van het allereerste uur nemen haar deze <br>koerswijziging niet in dank af, te meer daar de kwaliteit van de muziek langzaam maar zeker te <br>wensen begint over te laten. Wel schittert ze steevast in gelegenheidsduetten op de albums van <br>haar muzikale vriendinnen Linda Ronstadt en Emmylou Harris, met wie ze in '78 zelfs de studio <br>induikt voor een gezamenlijke plaat, die nooit af zal komen. Het titelstuk van 9 To 5 And Other Odd <br>Jobs wordt haar eerste nummer 1-hit in de Amerikaanse poplijsten, mede omdat het liedje <br>gekoppeld is aan de gelijknamige bioscoopfilm ('81), een tamelijk flauwe, feministisch bedoelde <br>komedie, waarin Parton desondanks haar excellente debuut als actrice maakt. Ook haar spel <br>tegenover Burt Reynolds in The Best Little Whorehouse in Texas ('82) is hartveroverend. Haar <br>aloude ballade I Will Always Love You, afkomstig van de soundtrack van die film, bereikt begin '83 <br>zelfs de Nederlandse Top 5. Het jaar daarop scoort ze een wereldhit met Island In The Stream, een <br>duet met Kenny Rogers, gecomponeerd en geproduceerd door de Bee Gees. Vanaf dan verkeert <br>Parton, zoals nagestreefd, in een positie die haar volledige artistieke vrijheid verschaft, wat naar <br>eigen zeggen tot gevolg heeft dat haar muziek weer aan diepgang, betrokkenheid en <br>overtuigingskracht gaat winnen, maar die belofte maakt ze ook met Burlap &amp; Satin, haar <br>beste album in jaren, slechts gedeeltelijk waar. Aangenaam verrassend daarentegen zijn haar <br>duetten met Willie Nelson, Kris Kristofferson en Brenda Lee op het dubbelalbum The Winning <br>Hand. In '84 stagneert haar platenproduktie wanneer zij door een ernstige ziekte wordt geveld, <br>totdat ze begin '87 weer van zich doet spreken, zij het in hernieuwde samenwerking met haar <br>vriendinnen Ronstadt en Harris. Ditmaal leiden de opnamen wel tot tastbaar resultaat: Trio, een <br>voortreffelijk album waarop Parton de meeste solovocalen verzorgt en dat in de Verenigde Staten <br>zowaar moeiteloos platina haalt. Het door Ricky Skaggs geproduceerde White Limozeen en het <br>opmerkelijk dynamische Slow Dancing With The Moon, waarop ze vocaal terzijde wordt gestaan <br>door o.a. Emmylou Harris, Mary Chapin Carpenter en Billy Ray Cyrus, trekken de opgaande lijn van <br>Burlap &amp; Satin verder door. Eerder curieus dan interessant is de trio-plaat Honky Tonk <br>Angels met de country-diva's Tammy Wynette en Loretta Lynn, maar het live-album Heartsongs <br>laat haar weer in absolute topvorm horen. Begeleid door louter topkrachten, onder wie nota bene <br>David Lindley, vertolkt ze op aanstekelijke wijze ruim twintig klassiekers van eigen en andermans <br>hand, welke samen bovendien laten horen hoe het country-genre zich gaandeweg de twintigste <br>eeuw heeft ontwikkeld. In hetzelfde jaar publiceert Dolly Parton haar autobiografie. <br> <br>Bron: <br>OOR Popencyclopedie