Japanse toetsenist en componist die in zijn vaderland <br>even populair is als zijn tijdgenoten Prince en Michael Jackson. Sakamoto is afkomstig van Japans <br>meest zuidelijke eilandengroep Okinawa, dat een geheel eigen volksmuzikale traditie kent en <br>waarvan in zijn composities sporen terug te vinden zijn. Als belangrijkste inspiratiebronnen noemt <br>Sakamoto evenwel de Europese klassieke muziekcultuur en dan met name de Franse. Tot zijn <br>favoriete componisten rekent hij onder meer Claude Debussy, Ravel en uit een latere periode <br>Olivier Messiaen en Pierre Boulez. Sakamoto begint te spelen in amateur-jazzgroepen en studeert <br>vanaf '70 compositieleer aan de Universiteit voor de Kunsten in Tokio. Zijn muzikale carrière begint <br>pas serieus in het Yellow Magic Orchestra, een synthesizertrio dat verder bestaat uit Haruomi <br>Hosono en Yukihiro Takahashi. Ymo, zoals de groep kortweg genoemd wordt, maakt in '78 het <br>gelegenheidsalbum Yellow Magic Orchestra. Deze plaat draagt een 'etnisch' karakter, terwijl de <br>beat direct van de disco is afgeleid. Een ijzersterk concept, want de groep wordt er in korte tijd erg <br>populair mee. Ook de wereldtournee van '80 blijft niet onopgemerkt. Op Technodelic zijn de <br>oriëntaalse klanken versmolten met Kraftwerk-achtige elektronica, waarmee een meer serieuze <br>periode wordt ingeluid. Zo'n tien jaar later zal de technopop van het dan allang ontbonden Ymo <br>een inspiratiebron zijn voor Engelse technohouse-discjockeys en van duidelijk waarneembare <br>invloed op 'revolutionaire' houseacts als bijvoorbeeld 808 State. Dit heeft zijn wisselwerking, want <br>in '92 verschijnt Hi Tech/No Crime, een cd die uitsluitend remixes bevat van origineel YMO- <br>materiaal door o.a. The Shamen, The Orb, 808 State, Lfo en Altern 8. Na '82 worden de <br>soloactiviteiten van de YMO-leden steeds belangrijker. Takahashi, ooit slagwerker bij de Sadistic <br>Mika Band, werkt onder meer samen met de Engelse gitarist Bill Nelson. Hosono maakt onder <br>meer een elpee met Pac Man-geluiden, Video Game Music. In '78 verschijnt het eerste solo- <br>album van Sakamoto, Thousand Knives. Samen met de Danceries worden op End Of Asia <br>middeleeuwse volksliedjes uit onder meer Nederland, Frankrijk en Spanje vastgelegd. Sakamoto <br>neemt met Adrian Belew en Robin 'M' Scott Left Handed Dream op, een sfeervolle voorloper van <br>de soundtrack Merry Christmas, Mr. Lawrence. Met deze laatste plaat begint een nieuwe fase in <br>Sakamoto's carrière, waarin hij naam maakt als componist van filmmuziek en als filmacteur. Zo is <br>hij naast David Bowie te zien in de celluloidversie van Merry Christmas, Mr. Lawrence en speelt hij <br>in The Last Emperor van Bernardo Bertolucci een chef van de Japanse veiligheidsdienst. Illustrated <br>Musical Encyclopedia is een luchtig boekwerk met een overvloed aan kermisachtige orkestraties <br>en bevat bijdragen van Laurie Anderson-percussionist David Van Tieghem. Op de van het nogal <br>onevenwichtige Neo Geo getrokken single Risky is Iggy Pop als zanger te beluisteren. In '89 <br>verschijnt de peperdure CD-box Sakamoto Plays Sakamoto met live-opnamen van successen als <br>Forbidden Colours en The Last Emperor. The Handmaid'S Tale (Ost) is een collage-achtige <br>soundtrack van een science fiction-film van Volker Schlöndorff en de samenwerking met regisseur <br>Bertolucci wordt voortgezet met de filmscore The Sheltering Sky (Ost). Beauty bevat bijdragen van <br>o.a. Youssou N'Dour, Arto Lindsay, Robert Wyatt, Brian Wilson, Jill Jones en Robbie Robertson en is <br>een avontuurlijke zwerftocht over de aardbol waarbij Sakamoto tot unieke mengvormen van de <br>verschillende culturen tracht te komen. Met deels dezelfde muzikanten, aangevuld door onder <br>anderen David Sylvian en John Lurie, wordt deze muzikale lijn op Heart Beat voortgezet. Naast <br>traditionele Afrikaanse en Braziliaanse klanken zijn de twee Deee-Lite DJ's, Dmitry en de uit Tokio <br>afkomstige Towa Towa, verantwoordelijk voor de duidelijk aanwezige 'dance'-invloeden. In korte <br>tijd worden vervolgens drie soundtracks uitgebracht die zonder het bijbehorend beeldmateriaal <br>nauwelijks het aanhoren waard zijn en daarom ook vrijwel onopgemerkt blijven: Wuthering <br>Heights is de soundtrack van de film naar het beroemde boek van Emily Brö nte, Gruppo Musicale <br>bevat filmische sfeermuziek met nachtclub-achtige synthesizers en vocale bijdragen van Luz Casal, <br>behorend bij de gelijknamige film van Pedro Almodovar, en op Wild Palms zijn naast dertien <br>Sakamoto-composities ook nog een aantal classics van o.a. The Zombies en Frankie Valli te horen. <br>Voorts verschijnt er begin jaren negentig een groot aantal compilatie-albums met originele versies <br>en remixes van eerder uitgebracht materiaal. Verrassender is echter de aankondiging van een <br>reünieconcert van het Yellow Magic Orchestra. In juni '93 geeft het trio twee uitverkochte <br>concerten in de Tokio Dome voor een nieuwe generatie fans. Deze optredens, die op Live At The <br>Tokyo Dome zijn vastgelegd, maken overigens vooral veel indruk vanwege de fantastische <br>computeranimaties en videobeelden. Tegelijkertijd verschijnt ook Technodon, een album met <br>geheel nieuw materiaal waarmee de groep echter het niveau van een decennium eerder niet <br>weet te evenaren. Technodon Remixes Vol. 1 en Technodon Remixes Vol. 2 bevatten remixes van <br>dit laatste album door onder andere The Orb, Dj Towa Towa en Francois Kevorkian. Sakamoto, die <br>vol trots beweert geen echte Japanner te zijn en zich graag laat beï nvloeden door mensen uit <br>allerlei culturen lijkt op Sweet Revenge, waaraan David Byrne, Arto Lindsay, Holly Johnson en <br>Roddy Frame hun medewerking verlenen, aan zijn eigen idealen ten onder te gaan. Sakamoto's <br>matige zang, gesteund op teksten van Vivian Goldman, en een al te grote diversiteit aan <br>verschillende invloeden maken van Sweet Revenge een zwak album zonder enige <br>identiteit. <br> <br>Bron: OOR Popencyclopedie